روز  (سه شنبه 27 فروردین 1392) زلزله ای به بزرگی هفت و هفت دهم ریشتر که در طول نیم قرن گذشته بی سابقه بود در منطقه سروان استان سیستان و بلوچستان به وقوع پیوست.در آغازین لحظات مخابره این خبر بسیاری از کارشناسان و مردم احتمال تلفات سنگینی را می دادند و با توجه به اینکه زلزله هایی با قدرت کمتر در منطقه دارای تلفات سنگینی بوده اما با توجه به این  که در منطقه   منازل با استحکام کمتری نسبت به مناطق و شهرهای مرکزی کشور هستند تلفات جانی نداشته و تلفات مالی هم به صورتی بود  که دور از انتظار کارشناسان بود.اما چگونه می توان تصور کرد زلزله ای به بزرگی 7.7 ریشتر آن هم در منطقه ای که می توان گفت در آن منازل به صورتی که توانایی زلزله هایی با قدرت کمتر را هم ندارند مقاوم باشند و تلفاتی نداشته باشد؟!

پس از فکر و تعمق در این مورد می توانیم به مواردی دست یابیم:

1- برکت قرآن عظیم الشأن و تلاوت آن توسط مردم دین دوست منطقه؛

2- وجود مدارس دینی و مساجد و کار تعلیم و تعلّم؛

3- به برکت وجود علمای صالح و نیک در منطقه؛

4- دعای بزرگان و اولیای خداوند که در منطقه ساکن هستند.

و به صراحت می توانیم در این مورد اظهار کنیم این زلزله می توانست به فاجعه عظیم انسانی به بار بیاورد و هزاران کشته بر جای بگذارد.

اما با این وجود خداوند متعال رحم بسیار بزرگی کرد و منطقه را حفاظت نمود.شاید برای کسانی این سوال پیش بیاید اگر این موارد فوق است پس نباید زلزله اصلاً رخ دهد می توانیم در این مورد متذکر شویم که خداوند متعال با این وجود می توانست این زلزله را به عذابی دردناک تبدیل کند اما این زمین لرزه را به تذکری تبدیل کرد برای آنان که تاکنون مرتکب نافرمانی حضرت حق شدند که از این پس بازگردند و بر گذشته نادم و پشیمان شوند.